اَلْحَمْدُ للَّهِ‏ِ الَّذى‏ اَدْعوُهُ فَیُجیبُنى‏، وَاِنْ کُنْتُ بَطیئاً حینَ یَدْعوُنى‏،

ستایش خدایى‏را که مى‏خوانمش و او پاسخم دهد و اگرچه وقتى مى‏خواندم بکندى به درگاهش روم‏

وَالْحَمْدُ للَّهِ‏ِ الَّذى‏ اَسْئَلُهُ فَیُعْطینى‏، وَاِنْ کُنْتُ بَخیلاً حینَ یَسْتَقْرِضُنى‏،

و ستایش خدایى را که مى‏خواهم از او و به من عطا مى‏کند و اگرچه در هنگامى که او از من چیزى قرض خواهد من بخل کنم‏

وَالْحَمْدُ للَّهِ‏ِ الَّذى‏ اُنادیهِ کُلَّما شِئْتُ لِحاجَتى‏، وَاَخْلوُ بِهِ حَیْثُ شِئْتُ‏

و ستایش خدایى را که هرگاه براى حاجتى بخواهم او را ندا کنم و هر زمان بخواهم براى‏

 لِسِرِّى‏ بِغَیْرِ شَفیعٍ فَیَقْضى‏ لى‏ حاجَتى‏، اَلْحَمْدُللَّهِ‏ِ الَّذى‏ لا اَدْعُو غَیْرَهُ،

راز و نیاز بدون واسطه با او خلوت کنم و او حاجتم را برآورد ستایش خدایى را که جز او

 وَلَوْ دَعَوْتُ غَیْرَهُ، لَمْ یَسْتَجِبْ لى‏ دُعآئى‏، وَالْحَمْدُ للَّهِ‏ِ الَّذى‏ لا اَرْجُو

کسى را نخوانم و اگر غیر او دیگرى را مى‏خواندم دعایم را مستجاب نمى‏کرد و ستایش خدایى را که بجز او

 غَیْرَهُ، وَلَوْ رَجَوْتُ غَیْرَهُ، لَأَخْلَفَ رَجآئى‏،

امید ندارم و اگر به غیر او امیدى داشتم ناامیدم مى‏کرد...

سپاس خدای چادر خاکیت را

مادر عزیزم ! فدای اشک ها و ضجه هایت در عظیم دشت کربلا ،

تار تار موهایم سپید شد ...

نه از غم فراق ،

که در غم بی برادری ... .

می بینی چه بی حیا ، چشم در چشم من که نه تازیانه به صورت برادرم زدند با جواب نامه هایشان . حتی ندادند به دست حسینم جرعه ای آب از فرات ، چه بی رحم شد رود !

نازنین مادر چادر خاکیم !

کاش بودی که حتما بودی وقتی نفس در سینه حبس کرده بودند و من همچون رعد بر آن ها غرّیدم ...

شاید در عمق جان آن پیرمرد ، تو نجوا کردی که زود اشک ریخت و ریخت عرق شرم از چشم هایش که نه پیشانی اش !

و بلند فریاد زد : " پدر و مادرم فدای شما که کهنسالان شما ،بهترین کهنسالان ، زنانتان بهترین زنان ، جوانان شما بهترین جوانان و نسل شما ، نسل ارجمند است و فضیلت و برتری شما عظیم و بزرگ است " .

و کاش ای ام ابیها ! هرگز نمی شنیدم این سخنان را که جگرم آتش گرفت دلم از حرف های پیرمرد . سوگند که اینگونه گفتم به کوفیان :

" ای اهل کوفه ! ای نیرنگ بازان و فریب کاران و پیمان شکنان و ای کسانی که از یاری و یاوری ما دست می کشید و ای مکاران ! هان ! اشک چشمتان هرگز باز نایستد و ناله ی شما فرو ننشیند ! مثل شما همانند آن زنی است که رشته ی خود را پس از محکم بافتن ، یکی یکی از هم می گسست ، تا سوگندهای خود را در میان خویش ، وسیله ی فریب و تقلب سازید . آیا در میان شما چیزی جز لاف زدن و خودپسندی و دشمنی و دروغ و تملق گویی مانند کنیزان و کینه ی دشمنان حکم فرماست ؟"

مادر عزیزم ! گفتم و کاش نمی گفتم ... ..

فدای دانه دانه اشک هایت در سرزمین کربلا .

همین الان دامان گرمت را برای سر گذاشتن می خواهم ، که همین الان دلم گرفته ... .

می دانی ؟ ! اشک هایم ، کوفه و کوفیان را نابود خواهد کرد ، همچون سیل .

و به تمام زیبایی هایی که زینب ( سلام الله علیها ) در دشت کربلا دید که اشک های او کوفه و کوفیان را نابود خواهد کرد ، همچون ... .

"برداشتی آزاد از خطبه ی زینبیه "